2011 yılı özellikle Avrupa ve ABD için, doğal olarak dünya için tam bir kriz yılı oldu
Ülkeler borçlarını ödeyemez hale geldi. Bankalar iştiraklerini satmak zorunda kaldı.
Başbakan Erdoğan’ın deyimi ile geçen yıl tüm dünyayı etkisi altına alan krizin Türkiye’yi teğet geçtiğini herkes kabul etti.İlk dönemlerde Başbakan’ı eleştirenler daha sonra Başbakan’a şapka çıkardı…
Türkiye’de bankalar büyüdü. Karlarını artırdı. Yeni şubeler açtı. Hatta Türkiye’deki bankaların ana sahipleri zor durumdayken buradaki iştirakleri güçlü mali yapıları ile dikkat çekti.
Elbette bu durumda Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurulu’nun (BDDK) rolü büyük. Bankaları sıkı markaj altına aldı. Mali yapılarını güçlü tutmalarını sağladı. Karlarını dağıttırmadı, sermayelerine eklettirdi.
Kredi artışlarını bile sınırladı. Bankaların kontrollü kredi veremediğini ima ederek kredilerini sınırlamaları istedi. İstemekle de kalmadı bu konuda ısrarcı davrandı.
Bu süreçte BDDK’nın bu sıkı uygulamaları bankaları da müşterileri de bazen çileden çıkardı. Örnek mi? Diyelim ki banka kartınızı kaybettiniz yeni kart istiyorsunuz. Yeni kart olmak o kadar sıkı ki müşteri ile bankaların call-cenlerlarında çalışanlar sürekli kavga ediyor. Gereksiz yere tartışıyor.
Örneğimize geri dönelim. Banka kartınızı kaybettiniz. Adresiniz de eski oturduğunuz yer değil. Kendinizi ispat etmek o kadar zor ki… Bankanın müşteri ilişkilerini bırakın şube bile sizi kimliğinizle tanıyamıyor. Bunu da BDDK’nın uygulamalarına bağlıyor.
Yeni kart almak için bankanın müşteri ilişkilerini arıyorsunuz. Önce annenizin kızlık soyadını, sonra baba adını söylüyorsunuz. Doğum tarihi doğum yeri derken okuduğunuz ilkokulun adını da soruyorlar. Onu da söylüyorsunuz. Sonra da cep telefonunuza bir şifre geliyor.
Şifreyi söyleyip işleme başlıyorsunuz. “Kartımı kaybettim. Yeni kart istiyorum” diyorsunuz. Adresi soruyorlar. Yeni adresinizi veriyorsunuz. Eski adresi de istiyorlar. Diyelim ki 10 yıl önce taşındığınız adresi de hatırladınız. Onu da söylüyorsunuz. Bu kez kapı numarasını soruyorlar. 23 müydü 25 miydi diye iki olasılık söylüyorsunuz. 10 yıl önce taşınmışsınız nereden bileceksiniz. Neyse tartışma büyüyor. Çünkü eski oturduğunuz evin kapı numarasını hatırlamadan adres bilgisini güncellemiyorlar.
Yapacağınız tek şey var şubeye gitmek. Diyelim ki şubeniz uzak. En yakın şubeye gidiyorsunuz. Bu kez fatura istiyorlar. Evdeki bütün faturalar eşinizin üzerine. Bir faturanız bile yok! Kendinizi ispat etmeniz imkansız.Ayrıca aynı şede eve ait otomatik ödeme talimatlarınız da var. Diyelim ki eşinize ait faturalar.
Ne yapacaksınız. Ortada kalıyorsunuz. Kendiniz kimliğinizde ispat edemiyorsunuz. Hiçbir beyan kabul edilmiyor.
Ama sorunu da bir şekilde çözüp yeni adres bilgilerinizin sisteme girilmesini sağlamanız lazım.
Şubeden yeni bir öneri geliyor. “Size yeni bir hesap açalım. Ya da ilk kez hesap açılmış gibi 40 sayfalık bir hesap açılış sözleşmesi dolduralım. Bunu da şubenize gönderelim. Eski hesabınızla entegre etsinler. Böylece adres bilgileriniz güncellensin.
Bir kapı numarasını hatırlamamanın bedeli 40 sayfalık kağıt israfına neden oluyor. Doğal olarak çevreciliğin bu kadar önem kazandığı bir dönemde üzülüyorsunuz. Hatırlayamadığınız bir kapı numarası nelere mal oluyor.
Sonra da 30-40 sayfalık o sözleşmeden bir adet de size veriyorlar. İstemiyorum diyorsunuz. Alın kapının önündeki çöp kutusuna koyun diyorlar. Neden diyorum. “BDDK mutlaka müşteriye verilsin istiyor” diyorlar. Bu kadarına da yuh diyorum.
Eski oturduğum evin kapı numarasını hatırlamamanın bedeli ağır oluyor. Ne bileyim belki de bana ağır geliyor.
Olay abartısız bu şekilde gelişiyor. Bunun ne kadarı BDDK’nın kuralları ile ilgili ne kadarı şubenin kendine has uygulaması bilmiyorum. Ama kim böyle istiyorsa bence yanlış yapıyor. Bir taraftan iyi işler yaparken bir taraftan müşterinin canına okuyor. Eziyet ediyor. Artık SMS ile kredi verip krediyi müşterinin ayağına götüren bankalar adres değişikliği için bir sürü gereksiz uygulamalar yapıyor.
Barış Bekar
[email protected]
Yazdır